Kæri lesandi,

ég keyrði heim síðdegis í dag, úr Sandgerði og heim í Hafnarfjörð, og af einhverri ástæðu fór ég að pæla í landslaginu sem blasir við þegar maður horfir inn eftir Faxaflóanum úr suðri, frá Reykjanesinu. Við þekkjum þetta landslag svo vel, flest okkar, og við tökum því kannski oft eins og sjálfsögðum hlut, en í dag fannst mér eins og ég sæi flóann með ferskum augum.

Nánar tiltekið, fjöllin. Séð frá Miðnesheiðinni fyrir ofan Keflavík mætti alveg kalla þetta fjallgarð, frá Stapafellinu og Þorbirninum að Keili og Bláfjöllum, áfram að Esjunni og Akraborg og í norðri Snæfellsnesið með jökulinn vestast. Faxaflói er umlukinn fjöllum, tignarlegum fjallgarði sem er kannski ekki hár í loftinu, en magnaður er hann engu að síður.

Þetta er auðvitað ekkert nýtt. Fjöllin hafa alltaf verið þarna. Eflaust ertu að ranghvolfa augunum, kæri lesandi. Það er þá þitt vandamál, ekki mitt. Ég horfi á þetta landslag á hverjum degi og gleymi því stundum hvað er fyrir augum mér. Það er hægt að gera margt vitlausara á Reykjanesbrautinni en að gefa þessum fjöllum gaum.

Þar til næst.