Verðandi

All work and no play makes Jack a dull boy. All work and no play makes Jack a dull boy. All work and no play makes Jack a dull boy. All work and no play makes Jack a dull boy. All work and no play makes Jack a dull boy. All work and no play makes Jack a dull boy. All work and no play makes Jack a dull boy. All work and no play makes Jack a dull boy. All work and no play makes Jack a dull boy. All work and no play makes Jack a dull boy. All work and no play makes Jack a dull boy. All work and no play makes Jack a dull boy. All work and no play makes Jack a dull boy.

Ég er að skrifa. Skrifa skrifa skrifa. Skrifa hitt og skrifa þetta. Ég er meira að segja farinn að birta tíst á netinu aftur, svo ekki sé minnst á haaaandritiiiiið sem verður lengra og bústnara með, tja, hverri vikunni. Það gengur illa að skrifa daglega en ég er samt að skrifa. Hugsa með fingrunum. Tjá tjáningu mína með tjáknum og stöku orðum líka.

Einn af mörgum lyklum skrifa er að vera opinn. Opinn hugur, opið hjarta, opin eyru og augu, lokaður munnur. Anda með nefinu, finna kyrrðina og halda áfram að setja stafi á blað, sama hvað. Stundum líður mér eins og ég sitji á stól og horfi yfir í hinn enda herbergis þar sem vatnsglas situr á borði. Og ég hugsa, ég er þyrstur, ef ég sit hérna þá er ég viss um að ég öðlast vatnssopa á endanum. Og ég sit og bíð, og ég hugsa um hvað ég er þyrstur, og ég stari á vatnið.

Tilfinningin þegar ég byrja að skrifa og næ flæðinu er svipuð og ef ég stæði upp, gengi nokkur skref að borðinu, tæki upp vatnsglasið og teygaði það í einum sopa. Ég hugsa með mér, “vá hvað þetta var nauðsynlegt, og vá hvað þetta var á endanum einfalt.”

En svo sest ég alltaf aftur í stólinn og byrja að stara á vatnsglas, sannfærður um að ef ég stari nógu lengi og hugsa nógu djúpt um glasið, þá mun ég á endanum svala þorsta mínum.

Þar til næst.

Related